کند از شرم در روضه فردوس فراز

وی حریم حرم قدر بدین کعبه بناز

از سر سدره نماید به هوایش پرواز

لب بامش همه در گوش زحل گوید راز

مه فروزان وبه صد پایه زمهر است فراز

تا نباشد زوکیلان درش خط جواز

گفت در خانه ما راه ندارد غماز

طرز بنیانش بر دامن آفاق طراز

که زارکان حرم کعبه واز کعبه حجاز

خوش مقامی است نوا راست کن ای مایه ناز

هر دای راست کن ای مطرب عشاق نواز

کا روبار چمن امروز به برگ است و به ساز

سر بر دامن گل پای کشیده ست دراز

بلبل عاشق شیدا همه شوق است ونیاز

بلبلان را به سر سفره ی گل داد آواز

خطی آمد به وی از عارض خوبان طراز

چشم نرگس بنگر بر نمط دیده باز

از لطافت شده بر جنت اعلی طناز

از کمال شرف است از همه شاهان ممتاز

بجز از شکر ایادیش نمی گوید باز

بر سر جمع نبرند سر شمع به گاز

وی زمهر سم شبدیز تو مه در تک و تاز

گو به آم شد ازین بیش تن خود مگذار

کبک در سایه او خنده زند بر شهباز

هست دور ابد انجام تو را این آغاز

ادب آن است که خورشید کند دیده فراز

آسمان دیده انجم به شبستان تو باز

لطف کن لطف دمی با من بیدل پرواز

بلبل خاطر او را به نوایی بنواز

گفته اند آنکه نگویی کن و درآب انداز

عرض خوبان ریاحین فلک لعبت باز

وز شرف پرده سرای فلکش برده نماز