سمن به عزم صبوحی پیاله برگیرد

هوای جام و نشاط قدح ز سر گیرد

ز اعتدال هوا حکم جانور گیرد

نخست تیغ برآرد، دگر سپر گیرد

چراغ لاله که هر شب زباد درگیرد

همه لطایف اوراق گل ز بر گیرد

زرشک مشک، چه خونها که در جگر کند

چو برگ سفره بسازد، ره سفر گیرد!

دمد شمال چو مریم، به روح بر گیرد

مجال نیست که دامن به یکدگر گیرد

بیاد خسرو آفاق جام زر گیرد

فراز مسند خورشید، مستقر گیرد

به گاه فیض عطا بحر را شمر گیرد!

چهار بالش ملک از تو زیب و فر گیرد

کفایت تو جهانی به یک نظر گیرد

به عون عدل تو روباه شیر نر گیرد

همای همت آفاق زیر پر گیرد

چو شصت تو بگشاید قدر حذر گیرد

صلابت تو اگر کوه گران را ز جای برگیرد

به حکم کوه گران را زجای برگیرد

ولی نیام تو را مطلع ظفر گیرد

زحد خاور تا مرز باختر گیرد

وگرنه کین تو حالی دم سحر گیرد

به خاک پات که در دامن بصر گیرد

ز خاصیت همه اجزای او شکر گیرد

چو نیشکر همه اجزای او شکر گیرد

نهال عدل ز بذل تو بار و بر گیرد

ز گرد کحلی خنگ تو استر گیرد

سر سپهر به ترک کلاه خور گیرد

بنفشه وار زبان از قفا بدر گیرد

وگر همین قلم خشک و شعر تر گیرد

ز بهر آمد و شد خانه دو در گیرد

که کارخانه گردونش از تو فر گیرد