وقت آن آمد که بلبل در چمن گویا شود

غنچه غناج و شاخ شوخ رنگ آمیزی گل

روی گل برچین شود چون درنیارد چین برو

با شجر مرغ سحر گوید کلیم آسا کلام

کوه جام لاله گیرد ابر لولو گسترد

خسرو ملک فلک بهر تماشای بهار

کوه را کاندر زمستان داشت از قاقم قبا

رعد چون دعد از هوا نالد به سودای رباب

بر کشد آواز ابر و در چکاند از دهن

زال گیتی را که بهمن داشت در آهن داشت به بند

روز عیش و عشرت است امروز و محروم آنکه او

شکل عین عید پیدا شد ز لوح آسمان

در بهار آمد صبوحی فرض اگر نه هر صباح

گل چو درگیرد چراغ از شمع کافوری صبح

پیکر نرگس دو سر بر هیات میزان بود

سوسن آزاد بگشاید زبان را تا چو من

آفتاب سلطنت سلطان اویس آنکه از شکوه

آنکه رای خرده دانش گرنماید اهتمام

گر مزاج نخل و نحل از لطف او یابد مدد

هرکجا بال همای چتر شاهی باز شد

تا سر انگشتش از نی ساخت طوطی نزد عقل

بر درش جوزا بدان امید می بندد کمر

چون براق عزم جزمش زیر زین آرد ملک

ملک روی رای او چون دید گفت ار کار من

گفت ابرویم که با فیض کف فیاض او

ای شهنشاهی که گر مهر افکنی بر آفتاب

ابر چندان گرید از رشک کف دستت که اشک

وصف حکمت گر به گوش صخره صما رسد

می نماید دشمن ملکت سودای از سپاه

زود بهر دفع آن سودا به خون گردنش

این همه غوغا که خصمت را ز سودا در سرست

دشمنت خود را به دست خود بدستت می دهد

پس عجب مرغی حریص افتاده است این آدمی

آخر آن نادان که هرگز دانه اش روزی مباد

چاکری باید فرستادن به دفع آن عدو

آن کند حقا که رستم کرد در مازندران

در ثنای حضرت شاها ز بحر خاطرم

قرنها ملک سخن باید کشیدن انتظار

غره می باشد به نظم خویش هرکس تا چو من

شعر من نگرفت عالم جز به عون دولتت

باید اول التفات پادشاهی همچو تو

تا نویسد منشی دور فلک منشور عید

باد نام عالیت طغرای هر منشور کان

مقدم عیدت مبارک، پایه قدرت چنان