هر دل که در هوای جمالش مجال یافت

هر جا که در بلای ولایش گرفت انس

آداب خدمت درش آن را میسر است

هر مدرکی که زد در درک کمال او

عقل عنان کشید چو سوزن درین طلب

جبرئیل را تجلی شمع جمال او

ای منعمی که ناطقه خوش سرای را

یک ذره از لوامع نورت غزاله برد

یبویی ز گرد دامن لطفت دماغ باغ

هر آفتاب کز افق عزت تو تافت

بر طور طاعتت « ارنی » گفت، آفتاب

در ملک رحمتت در « هب لی » زد آسمان

یوسف ذلیل چاه بالی تو شد از آن

گه نحل را جلال تو تشریف وحی داد

چون زلف شاهدان ز تو هر کس که رخ بتافت

با یادت ار در آتش سوزنده باشد کسی

لطف تو با عروس جهان یک کرشمه کرد

در حضرت تو روی سفید آمد آنک او

فکرم نمی رسد به صفاتت که وصف تو

فکر و هوای بشریت کجا و کی

نیک اختری به منزل وصلت رسد که او

سلطان هر دو کون که کونین در ازل

ادنی مقام او شب معراج روح قدس

خلقش بهار عالم لطف الهیست

چل صبح و هشت خلد بنام محمد است

منشور فطرت ار چه به توقیع احمدی

سلمان به مدح آل نبی درج سینه را

جز در ثنای ایزد بی چون حرام گشت

یارب به عاشق شب اسری که با حبیب

کز حال این شکسته درویش وامگیر