خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاست

جز به چشم و چهره مسپر خاک این ره، کان همه

ای دل بی صبر من آرام گیر اینجا دمی

این سواد خوابگاه قره العین علی است

روضه پاک حسین است این که مشک زلف حور

شمع عالم تاب عیسی را درین دیر کهن

زاب چشم زایران روضه اش «طوبی لهم»

مهبط انوار عزت، مظهر اسرار لطف

ای که زوار ملایک را جنابت مقصد است

نعل شبرنگ تو گوش عرشیان را گوشوار

صفحه تیغ زبانت عاری از عیب خلاف

ناری از نور جبینت، شمع تابان صباح

نا سزایی کاتش قهر تو در وی شعله زد

بهره جز آتش چه دارد هر که سر برد به تیغ؟

هر سگی کز روبهی با شیر یزدان پنجه زد

تا نهان شد آفتاب طلعتت در زیر خاک

در حق باب شما آمد «علی بابها»

تا صبا از سر خاک عنبرینت برد بوی

هر کس از باطل به جایی التجایی می کند

کوری چشم مخالف، من حسینی مذهبم

ای چو دریا خشک لب، لب تشنگان رحمتیم

خواهشت آب است و ما می آوریم اینک به چشم

بر لب رود علی، تا آب دلجوی فرات

جوهر آب فرات از خون پاکان گشت لعل

سنگها بر سینه کوبان، جامها در نیل عرق

آب کف بر روی ازین غم می زند، لیکن چه سود؟

یا امام المتقین! ما مفلسان طاعتیم

یا شفیع المذنبین! در خشکسال رحمتیم

یا امیر المومنین! عام است خوان رحمتت

یا امام المسلمین! از ما عنایت وا مگیر

نسبت من با شما اکنون درین ابیات نیست

روضه ات را من هوادارم بجان قندیل وار

خدمتی لایق نمی آید ز من بهر نثار

هرکسی را دست بر چیزی، و ما را بر دعا

یا ابا عبدالله! از لطف تو حاجات همه