بیا و کشتی دریای لعل را دریاب

که در شتا نرسد هیچ آتشی به شراب

ازین محیط تلوح ار خروج می طلبی

کسی برون نرود جز به کشتی می ناب

سهام دی مهی و از قوس می کند پرتاب

نعوذبالله اگر آورد برون زثیاب

که دست و پنجه مفلوج راست در سیماب

ز ابر اگرچه نهانند هردو در سنجاب

که از دهن شب و روزش روانه است لعاب

که در میانه هر دو کدورت است و حجاب

ز بیم آنکه مبادا فرو رود به خلاب

همه بیاض گرفه است با سواد سحاب

زدست ابر، ولی بر زمین نیافت تراب

کنون که رنگ حواصل گرفت، بال غراب

اگرچه فکر دقیقم نماند و رای صواب

نه قرص مهر برآید، نه گرده مهتاب

که با چنین تعبی آفتاب دارد تاب

چو روزگار بداندیش شاه عرش حباب

ز آتشت برآب حیات بسته نقاب

چو نیست در نظرش بس پلی است زان سوی آب

خیال چشم تو دارم، ولی ندارم خواب

بهشت طوبی و «طوبی لهم و حسن مآب»

پدید می شود از آفتاب عالم تاب

بهشت ذکر جمیل تو کرده، در هر باب

غم تو از دل تنگم شدست، خانه خراب

بکام اگر برسیدی بریختی خوناب

که هست بر جگر ریش و سینه های کباب

کمند طره به هر سو که می کنی پرتاب

جم سپهر بساط آسمان عرش جناب

کش آفتاب ملوک از ملایک است، خطاب

کواکب از در او یافتند فتح الباب

زهی سپهر عزم تو طرف بسته شتاب

اومر تو زمین را گشاده پای ذهاب

به دولتت بگشاید «مفتح الا بواب»

به همت تو بسازد «مسبب الاسباب»

چنان که طایر کیش آشیان به پر عقاب

به آب تیغ تو گردیده چرخ را دولاب

بساخت از زر و از نقره این دو اسطرلاب

برد به ساحل رحمت، ز موج خیز عذاب

فکند بر رخ دریا هزار باره لعاب

به بر سوال، کفت را مقدم است جواب

چو پای پیش نهاد از سرش گذشت آن آب

کفت تو گفت به افظی چو لولوی خوشاب

که آب می طلبد با وجود ما، ز سراب

که از نهیب تو ضغیم گذاشت مسکن خواب

که بنده باز نماند ز پای بوس رکاب

شدم به حکم اشارت مصاحب اصحاب

مقام بنده به بغداد دید شاه صواب

نخست خرج و دوم خانه و سوم اسباب

ازین سه چیز نصیب است وزین سه نوع نصاب

که باشم ایمن و آسوده در همه ابواب

به همتت شود آسوده خاطرم زعقاب

مسودات لیال از برای ضبط حساب

که در محاسبه عاجز شوند، کلک و کتاب