تا کی از گوش گران بر سنگ آید تیر من؟

چون گهر گرد یتیمی می کند تعمیر من

از کجی بیرون نمی آید ز ترکش تیر من

تیغ زهرآلود داند سبزه را نخجیر من

زهر قاتل می کند زنگار را شمشیر من

از گرانی لنگ دارد عذر را تقصیر من

از سر انگشت باشد چون یتیمان شیر من

بس که پیچیده است بر خود غنچه دلگیر من

برنمی خیزد صدا چون جوهر از زنجیر من

از زمین گیران بود با عشق عالمگیر من