عشق فارغبالم از اندیشه دنیا نمود

حسن شوخ از پرده پوشی می شود بی پرده تر

سر بسر چشم غزالان چشم قربانی شده است

حسن بالادست را مشاطه ای چون عشق نیست

مهربان شد آسمان از چرب نرمیهای من

خاک نیلی می شود از سایه دیوانه ام

برده است از کار دستم را جدایی، ورنه من

آشنا سوزست برق گوهر نایاب عشق

از سبک مغزی است سودای اقامت در جهان

تازه شد از سوده الماس داغ کهنه ام