به اتفاق دگر دل به کس نباید داد

چو ماه دولت بوبکر سعد افل شد

امید امن و سلامت به گوش دل می گفت

هنوز داغ نخستین درست ناشده بود

نه آن دریغ که هرگز به در رود از دل

عروس ملک نکوروی دختریست ولیک

نه خود سریر سلیمان به باد رفتی و بس

وجود خلق بدل می شود وگرنه زمین

شنیده ایم که با جمله دوستی پیوست

چو طفل با همه بازید و بی وفایی کرد

بدین خلاف ندانم که ملک شیرینست

ز مادر آمده بی گنج و ملک و خیل و حشم

روان پاک ابوبکر سعد زنگی را

همه عمارت آرامگاه عقبی کرد

اگر کسی به سپندارمذ نپاشد تخم

امید هست که روشن بود بر او شب گور

به روز عرض قیامت خدای عزوجل

بکرد و با تن خود کرد هر چه از انصاف

کسان حکومت باطل کنند و پندارند

هزار دولت سلطانی و خداوندی

گر آب دیدهٔ شیرازیان بپیوندد

ولی چه فایده از گردش زمانه نفیر

اگر ز باد خزان گلبنی شکفته بریخت

هنوز روی سلامت به کشورست وعید

کلاه دولت و صولت به زور بازو نیست

به خدمتش سر طاعت نهند خرد و بزرگ

قمر فرو شد و صبح دوم جهان بگرفت

گشایشت بود ار پند بنده گوش کنی

همان نصیحت جدت که گفته ام بشنو

دلی خراب مکن بی گنه اگر خواهی