نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی

تو چه یاری که چو دیگ از غم دل جوش کنی

شرط آزادگی آنست که بر دوش کنی

ای خردمند که عیب من مدهوش کنی

مطرب آنگاه بگوید که تو خاموش کنی

مگست نیش زند چون طلب نوش کنی

در تو باشد که گرش دست در آغوش کنی

آن تأمل که تو در زلف و بناگوش کنی

شاهد آیینهٔ تست ار نظر هوش کنی

سعدیا شاید ازین حلقه که در گوش کنی