هر روز باد می برد از بوستان گلی

مألوف را به صحبت ابنای روزگار

کاین باز مرگ هر که سر از بیضه برکند

ای دوست دل منه که در این تنگنای خاک

روییست ماه پیکر و موییست مشکبوی

بالای خاک هیچ عمارت نکرده اند

مکروه طلعتیست جهان فریبناک

دی بوستان خرم و صحرای لاله زار

و امروز خارهای مغیلان کشیده تیغ

دنیا پلیست بر گذر راه آخرت

سعدی گر آسمان به شکر پرورد تو را