خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم

بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم

ما کشتهٔ نفسیم و بس آوخ که برآید

افسوس برین عمر گرانمایه که بگذشت

دنیا که درو مرد خدا گل نسرشتست

ایشان چو ملخ در پس زانوی ریاضت

پیری و جوانی پی هم چون شب و روزند

واماندگی اندر پس دیوار طبیعت

چون مرغ برین کنگره تا کی بتوان خواند

ما را عجب ار پشت و پناهی بود آن روز

کر خواجه شفاعت نکند روز قیامت

باشد که عنایت برسد ورنه مپندار

سعدی مگر از خرمن اقبال بزرگان