دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم

خرقه پوشان صوامع را دو تایی چاک شد

عقل کل را آبگینه ریزه در پای اوفتاد

پایمردم عقل بود آنگه که عشقم دست داد

دیو ناری را سر از سودای مایی شد به باد

تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع

تا نباید گشتم گرد در کس چون کلید

گر کسی را رغبت دانش بود گو دم مزن

چون صدف پروردم اندر سینه در معرفت

بعد ازین چون مهر مستقبل نگردم جز به امر

کنیت سعدی فرو شستم ز دیوان وجود