نه هر چه جانورند آدمیتی دارند

سیاه سیم زراندوده چون به بوته برند

کسان به چشم تو بی قیمتند و کوچک قدر

برادران لحد را زبان گفتن نیست

که زینهار به کشی و ناز بر سر خاک

به خواب و لذت و شهوت گذاشتند حیات

که التفات کند عذر کاین زمان گویند

هزار جان گرامی فدای اهل نظر

کرا نمی کند این پنجروزه دولت و ملک

طمع مدار ز دنیا سر هوا و هوس

دعای بد نکنم بر بدان که مسکینان

به جان زنده دلان سعدیا که ملک وجود