آن به که چون منی نرسد در وصال دوست

رشک آیدم ز مردمک دیده بارها

پروانه کیست تا متعلق شود به شمع

ای دوست روزهای تنعم به روزه باش

دور از هوای نفس، که ممکن نمی شود

گر دوست جان و سر طلبد ایستاده ایم

خرم تنی که جان بدهد در وفای یار

ما را شکایتی ز تو گر هست هم به توست

بسیار سعدی از همه عالم بدوخت چشم