کنون که نوبت تست ای ملک به عدل گرای

که بار بازپسین دشمنیست جمله ربای؟

چو دور عمر به سر شد درآمدند از پای

که دیگرانش به حسرت گذاشتند به جای

بنای خانه کنانند و بام قصراندای

به سیم سوختگان زرنگار کرده سرای

عقیق زیورش از دیده های خون پالای

بلند بانگ چه سود و میان تهی چو درای؟

به گوش جان تو پندارم این دو گفت خدای

دوم که از در بیچارگان به لطف درآی

تو بر و بحر گرفتی به عدل و همت و رای

چو دولتست چه حاجت به تیر جوشن خای

که سایه بر سر ایشان فکنده ای چو همای

نه بانگ مطرب و آوای چنگ و نالهٔ نای

نه عود سوز به کار آیدت نه عنبرسای

که دست فتنه ببندد خدای کارگشای

که مار دست ندارد ز قتل مارافسای

عدوی مملکتست او به کشتنش فرمای

که بشنود سخن دشمنان دوست نمای

به چشم عفو و کرم بر شکستگان بخشای

دلی به دست کن و زنگ خاطری بزدای

بهشت بردی و در سایه خدای آسای

که ابر مشک فشانی و بحر گوهر زای

پس این چه فایده گفتن که تا به حشر بپای

به عدل و عفو و کرم کوش و در صلاح افزای

جزا دهند به مکیال نیک و بد پیمای

سپیدنامه و خوشدل به عفو بار خدای

که بار دیگرش از سینه برنیاید وای