که ماه روی تو ما را بسوخت چون کتان

ز شرم چون تو پریزاده می رود پنهان

هزار دل ببری زینهار ازین دستان

کسم به حسن تو ای دلستان نداد نشان

به راستی که ز چشمش بیوفتد مرجان

دوای درد منست آن دهان مرهم دان

من از تعجب انگشت فکر بر دندان

چو باد صبح که در گردش آورد ریحان

که دل به دست تو گوییست در خم چوگان

به دست فتح و ظفر گوی دولت از میدان

که هیچ عین ندیدست مثل او انسان

که تیر وهم برون آید از کمان گمان

که سعی در همه یابی به قدر وسع و توان

ولی مبالغهٔ خویش می کند حسان

مثال قطره و دجلست و دجله و عمان

که در چگونه به دریا برند و لعل به کان

من این شکر نفرستادمی به خوزستان

حکیم راه نشین را چه وقع در یونان؟

که تره نیز بود بر مواید سلطان

مرا به صاحب دیوان عزیز شد دیوان

که باد تا به قیامت به دولت آبادان

میان اهل مروت که یاد باد فلان

که اعتماد بقا را نشاید این بنیان

چو برف بر سر کوهست روی در نقصان

بخور ببخش بده ای که می توانی هان

که رزق خویش به دست تو می خورد مهمان

که ابر گم نکند بر زمین خوش باران

که رحمت تو ببخشد هزار ازین عصیان

نه مرکبیست که بازش توان کشید عنان

که می رود به سرم از تنور دل طوفان

مگر به شرطهٔ اقبالت اوفتم به کران

دوام دولت دنیا و ختم بر ایمان

که دیر سال بماند تو دیرسال بمان

تنت درست و امیدت روا و حکم روان

ز حادثات قران در حمایت قرآن

به بوم حادثه بوم مخالفان ویران

امید هست به تحسین و گوش بر احسان

وزین دو درگذری کل من علیها فان