که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال

که هست صورت دیوار را همین تمثال

به گوش مردم نادان چو آب در غربال

که اعتماد نکردند بر جهان عقال

که پشت مار به نقش است و زهر او قتال

که آفتاب فلک را ضرورتست زوال

دگر به قهر چنان خرد می کند که سفال

به راستی که به بازی برفت چندین سال

دریغ زور جوانی که صرف شد به محال

که پنج روز دگر می رود به استعجال

که دست جور زمانش نه پر گذاشت نه بال

نماز شام که بر بام می روم چو هلال

که دیر و زود فراق اوفتد درین اوصال

که زیر بار به آهستگی رود حمال

مگر به عفو خداوند منعم متعال

که عارفان جمیل اند و عاشقان جمال

به زور بازوی تقوی و للحروب رجال

یسبحون له بالغدو والاصال

که صبر پیش گرفتند تا به وقت مجال

شب فراق به امید بامداد وصال

که دست گیری و رحمت کنی علی الاجمال

بجز محبت مردان مستقیم احوال

که مایه داران رحمت کنند بر بطال

نظر کنند به بیچارگان صف نعال

ز بهر آنکه نه امروز می کند افضال

از آستان مربی کجا روند اطفال؟

سؤال نیز چه حاجت که عالمست به حال

چه خواهی از ضعفا ای کریم و از جهال

که آسمان و زمین برنتافتند و جبال

که ره نمی برد آنجا قیاس و وهم و خیال

به خیر کن که همینست غایةامال

که وهم منقطعست از سرادقات جلال