سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد

فتنهٔ شاهد و سودا زدهٔ باد بهار

تا نپنداری کآشفتگی از سر بنهاد

دل بی خویشتن و خاطر شورانگیزش

سالها رفت مگر عقل و سکون آموزد

عقل بین کز بر سیلاب غم عشق گریخت

تا بدانی که به دل نقطهٔ پابرجا بود

وه که چون تشنهٔ دیدار عزیزان می بود

خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد

پای دیوانگیش برد و سر شوق آورد

میلش از شام به شیراز به خسرو مانست

جرمناکست ملامت مکنیدش که کریم

چه ستم کو نکشید از شب دیجور فراق

بلعجب بود که روزی به مرادی برسید

دختر بکر ضمیرش به یتیمی پس از این

نی چه ارزد دو سه خر مهره که در پیلهٔ اوست

چون مسلم نشدش ملک هنر چاره ندید