یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟

چندین هزار صورت الوان نگار کرد

از بهر عبرت نظر هوشیار کرد

خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد

اسباب راحتی که نشاید شمار کرد

احمال منتی که فلک زیر بار کرد

وز قطره دانه ای درر شاهوار کرد

تا فرش خاک بر سر آب استوار کرد

بستان میوه و چمن و لاله زار کرد

شاخ برهنه پیرهن نوبهار کرد

تا کیست کو نظر ز سر اعتبار کرد

هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد

حیران بماند هر که درین افتکار کرد

یا عقل ارجمند که با روح یار کرد

از غایت کرم که نهان و آشکار کرد

جان در رهش دریغ نباشد نثار کرد

ما را به حسن عاقبت امیدوار کرد

فردوس جای مردم پرهیزگار کرد

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

دانه نکاشت ابله و دخل انتظار کرد

جای نشست نیست بباید گذار کرد

این جای رفتنست و نشاید قرار کرد

خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد

عادل برفت و نام نکو یادگار کرد

محبوبش آرزوی دل اندر کنار کرد

بازی رکیک بود که موشی شکار کرد

کان تکیه باد بود که بر مستعار کرد

بی دولت آنکه بر همه هیچ اختیار کرد

الا کسی که در ازلش بخت یار کرد

چون هرچه بودنیست قضا کردگار کرد

بدبخت و نیک بخت و گرامی و خوار کرد

چون صبح در بسیط زمین انتشار کرد

در گوش دل نصیحت او گوشوار کرد

هر شاعری که مدح ملوک دیار کرد

سعدی که شکر نعمت پروردگار کرد