پارسازاده ای را نعمت بيکران از ترکه عمان به دست افتاد. فسق و فجور آغاز کرد و مبذری پيشه گرفت. فی الجمله نماند از ساير معاصی منکری که نکرد و مسکری که نخورد.

باری به نصيحتش گفتم: ای فرزند! دخل آب روان است و عيش آسيای گردان يعنی خرج فراوان کردن مسلم کسی را باشد که دخل معين دارد.

عقل و ادب پيش گير و لهو و لعب بگذار که چون نعمت سپری شود سختی بری و پشيمانی خوری.

پسر از لذت نای و نوش اين سخن در گوش نياورد و بر قول من اعتراض کرد و گفت: راحت عاجل به تشويش محنت آجل منغص کردن خلاف رای خردمند است،

فکيف مرا که در صدر مروت نشسته باشم و عقد فتوت بسته و ذکر انعام در افواه عوام افتاده.

دیدم که نصیحت نمی پذیرد و دم گرم من در آهن سرد او اثر نمی کند. ترک مناصحت گرفتم و روی از مصاحبت بگردانیدم و قول حکما کار بستم که گفته اند: بلِّغ ما عَلیکَ فاِن لَم یَقبلوا ما عَلیکَ

تا پس از مدتی آنچه اندیشه من بود از نکبت حالش به صورت بدیدم که پاره پاره به هم بر می دوخت و لقمه لقمه همی اندوخت. دلم از ضعف حالش به هم بر آمد و مروّت ندیدم در چنان حالی ریش درویش به ملامت خراشیدن و نمک پاشیدن. پس با دل خود گفتم: