مگر شمعی به دست ساروان است

که بر باد صبا تختش روان است

بدان ماند که ماه آسمان است

چو برجی کآفتابش در میان است

که خورشیدی به زیر سایبان است

پری رخ در نقاب پرنیان است

به یک بار آن که در برقع نهان است

که بر من بیش از او بار گران است

که آن سنگین دل نامهربان است

وفای ما و عهد ما همان است

که عهد وصل را آخرزمان است

برو سعدی که این پاداش آن است

نه وقت پنجه کردن با جوان است