سر بندگی به حکمت بنهم که پادشاهی

تو هزار خون ناحق بکنی و بی گناهی

همه جانب تو خواهند و تو آن کنی که خواهی

که نظر نمی تواند که ببیندت کماهی

همه عمر توبه کردم که نگردم از مناهی

کسی از تو چون گریزد که تواش گریزگاهی

همه شب نخفت مسکین و بخفت مرغ و ماهی

نه عجب که زنده گردم به نسیم صبحگاهی

سخنان سوزناکم بدهد بر آن گواهی

نه عجب گر آب حیوان به درآید از سیاهی