سرو ایستاده به چو تو رفتار می کنی

کس دل به اختیار به مهرت نمی دهد

تو خود چه فتنه ای که به چشمان ترک مست

از دوستی که دارم و غیرت که می برم

گفتی نظر خطاست تو دل می بری رواست

هرگز فرامشت نشود دفتر خلاف

دستان به خون تازه بیچارگان خضاب

با دشمنان موافق و با دوستان به خشم

تا من سماع می شنوم پند نشنوم

گر تیغ می زنی سپر اینک وجود من

از روی دوست تا نکنی رو به آفتاب

زنهار سعدی از دل سنگین کافرش