دیو خوش طبع به از حور گره پیشانی

یا به هر گوشه که باشد که تو خود بستانی

تا مگر زنده شوم زآن نفس روحانی

صورتی کس ننماید که بدو می مانی

تو بدین حسن مگر فتنه این دورانی

بامدادت که ببینند و من از حیرانی

عفو فرمای که عجز است نه بی فرمانی

چاره صبر است که هم دردی و هم درمانی

پادشاهی کنم ار بنده خویشم خوانی

خرمنی دارم و ترسم به جوی نستانی

صورت حال پراکنده دلان کی دانی

آتشی نیست که او را به دمی بنشانی

چون دلم زنده نباشد که تو در وی جانی

لیک بیرون روی از خاطر او نتوانی