بر آنم گر تو باز آیی که در پایت کنم جانی

امید از بخت می دارم بقای عمر چندانی

میان عاشق و معشوق اگر باشد بیابانی

مگر لیلی نمی داند که بی دیدار میمونش

دریغا عهد آسانی که مقدارش ندانستم

نه در زلف پریشانت من تنها گرفتارم

چه فتنه ست این که در چشمت به غارت می برد دل ها

نشاید خون سعدی را به باطل ریختن حقا

زمان رفته باز آید ولیکن صبر می باید