صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی

هر کس قلمی رفته ست بر وی به سرانجامی

هر کس عملی دارد من گوش به انعامی

تو عشق گلی داری من عشق گل اندامی

آنان که ندیدستند سروی به لب بامی

وین عید نمی باشد الا به هر ایامی

آخر ز دعاگویی یاد آر به دشنامی

ور نه که برد هیهات از ما به تو پیغامی

نومید نباید بود از روشنی بامی

در کام نهنگان رو گر می طلبی کامی