به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی

ان افعل ما تری انی علی عهدی و میثاقی

که خود را بر تو می بندم به سالوسی و زراقی

مریض العشق لا یبری و لا یشکو الی الراقی

تو را گر خواب می گیرد نه صاحب درد عشاقی

اما انت الذی تسقی فعین السم تریاقی

مرا بگذار تا حیران بماند چشم در ساقی

انا المجنون لا اعبا باحراق و اغراق

مگر نفس ملک باشد بدین پاکیزه اخلاقی

و هذا الظبی فی شیراز یسبینی باحداق

بمیرد تشنه مستسقی و دریا همچنان باقی