که خود هیچم فرامش می نگردی

غمت خوردند و کس را غم نخوردی

به صلحیم و تو با ما در نبردی

که برگرد از غمش بی روی زردی

حرارت بازننشیند به سردی

که ایشان مثل خارند و تو وردی

بساط نیک نامی درنوردی

که همچون بلبلم دیوانه کردی

که هم دردی و هم درمان دردی