یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی

عاقل متفکر بود و مصلحت اندیش

ای فتنه نوخاسته از عالم قدرت

آرام دلم بستدی و دست شکیبم

احوال دو چشم من بر هم ننهاده

سودازده ای کز همه عالم به تو پیوست

در روی تو گفتم سخنی چند بگویم

گر باده از این خم بود و مطرب از این کوی

سعدی غرض از حقه تن آیت حق است

نقاش وجود این همه صورت که بپرداخت