سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم

سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد

دل من نه مرد آنست که با غمش برآید

نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی

برو ای گدای مسکین و دری دگر طلب کن