چه جرم رفت که با ما سخن نمی گویی

تو از نبات گرو برده ای به شیرینی

هزار جان به ارادت تو را همی جویند

ولیک با همه عیب از تو صبر نتوان کرد

تو بد مگوی و گر نیز خاطرت باشد

گلم نباید و سروم به چشم درناید

هزار جامه سپر ساختیم و هم بگذشت

به دست جهد نشاید گرفت دامن کام

درست شد که به یک دل دو دوست نتوان داشت

همین که پای نهادی بر آستانه عشق

درازنای شب از چشم دردمندان پرس

ز خاک سعدی بیچاره بوی عشق آید