همه چشمیم تا برون آیی

تو نه آن صورتی که بی رویت

من ز دست تو خویشتن بکشم

گفته بودی قیامتم بینند

وین چنین روی دلستان که تو راست

ما تماشاکنان کوته دست

سر ما و آستان خدمت تو

جان به شکرانه دادن از من خواه

عقل باید که با صلابت عشق

تو چه دانی که بر تو نگذشته ست

روشنت گردد این حدیث چو روز