آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است

نه دهانیست که در وهم سخندان آید

آتش روی تو زین گونه که در خلق گرفت

آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار

جنبش سرو تو پنداری کز باد صباست

هر کسی را به تو این میل نباشد که مرا

خواهم اندر طلبت عمر به پایان آورد

هر قضایی سببی دارد و من در غم دوست

سخن خویش به بیگانه نمی یارم گفت

لیکن این حال محال است که پنهان ماند