من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده