دریچه ای ز بهشتش به روی بگشایی

جهان شب است و تو خورشید عالم آرایی

به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند

هر آن که با تو وصالش دمی میسر شد

درون پیرهن از غایت لطافت جسم

مرا مجال سخن بیش در بیان تو نیست

ز گفت و گوی عوام احتراز می کردم

وفای صحبت جانان به گوش جانم گفت

گذشت بر من از آسیب عشقت آن چه گذشت

دو روزه باقی عمرم فدای جان تو باد

گر او نظر نکند سعدیا به چشم نواخت