ای به دیدار تو روشن چشم عالم بین من

سوزناک افتاده چون پروانه ام در پای تو

تا تو را دیدم که داری سنبله بر آفتاب

گر بهار و لاله و نسرین نروید گو مروی

گر به رعنایی برون آیی دریغا صبر و هوش

خار تا کی لاله ای در باغ امیدم نشان

نه امید از دوستان دارم نه بیم از دشمنان

از ترش رویی دشمن وز جواب تلخ دوست

خلق را بر ناله من رحمت آمد چند بار