دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست

در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شیرین

صبر و دل و دین می رود و طاقت و آرام

از بهر خدا روی مپوش از زن و از مرد

چشمی که تو را بیند و در قدرت بی چون

دنیا به چه کار آید و فردوس چه باشد

فریاد من از دست غمت عیب نباشد

با جور و جفای تو نسازیم چه سازیم

از روی شما صبر نه صبر است که زهر است

آن کام و دهان و لب و دندان که تو داری

گر خون من و جمله عالم تو بریزی

تسلیم تو سعدی نتواند که نباشد