سخت به ذوق می دهد باد ز بوستان نشان

گر همه خلق را چو من بی دل و مست می کنی

طایفه ای سماع را عیب کنند و عشق را

خرقه بگیر و می بده باده بیار و غم ببر

سوختگان عشق را دود به سقف می رود

رقص حلال بایدت سنت اهل معرفت

تیغ به خفیه می خورم آه نهفته می کنم

چند نصیحتم کنی کز پی نیکوان مرو

من نه به وقت خویشتن پیر و شکسته بوده ام

بوی بهشت می دمد ما به عذاب در گرو

باد بهار و بوی گل متفقند سعدیا