گر دست دهد هزار جانم

آخر به سرم گذر کن ای دوست

هر حکم که بر سرم برانی

تو خود سر وصل ما نداری

هیهات که چون تو شاهبازی

گر خانه محقر است و تاریک

گر نام تو بر سرم بگویند

شب نیست که در فراق رویت

آخر نه من و تو دوست بودیم

من مهره مهر تو نریزم

من ترک وصال تو نگویم

مجنونم اگر بهای لیلی

شیرین زمان تویی به تحقیق

شاهی که ورا رسد که گوید

ایوان رفیعش آسمان را

دانی که ستم روا ندارد

هر کس به زمان خویشتن بود