دیر آمدی ای نگار سرمست

بر آتش عشقت آب تدبیر

از روی تو سر نمی توان تافت

از پیش تو راه رفتنم نیست

سودای لب شکردهانان

ای سرو بلند بوستانی

بیچاره کسی که از تو ببرید

چشمت به کرشمه خون من ریخت

سعدی ز کمند خوبرویان

ور سر ننهی در آستانش