نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم

که دیده خواب نکرده ست از انتظار تو دوشم

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

که تندرست ملامت کند چو من بخروشم

سخن چه فایده گفتن چو پند می ننیوشم

و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم