تا نگویند که من با تو نظر می بازم

که نباشند رفیقان حسود انبازم

ور نه از دل نرسیدی به زبان آوازم

دیده بردوختی از خلق جهان چون بازم

دست واپوش که من پنجه نمی اندازم

که از این پرده که گفتی به درافتد رازم

که به آفاق نظر می رود از شیرازم

گفتم از دوست نشاید که به خود پردازم