125
غزل ۳۹۲
من دوست می دارم جفا کز دست جانان می برم
طاقت نمی دارم ولی افتان و خیزان می برم
از دست او جان می برم تا افکنم در پای او
تا تو نپنداری که من از دست او جان می برم
تا سر برآورد از گریبان آن نگار سنگدل
هر لحظه از بیداد او سر در گریبان می برم
خواهی به لطفم گو بخوان خواهی به قهرم گو بران
طوعا و کرها بنده ام ناچار فرمان می برم
درمان درد عاشقان صبر است و من دیوانه ام
نه درد ساکن می شود نه ره به درمان می برم
ای ساربان آهسته رو با ناتوانان صبر کن
تو بار جانان می بری من بار هجران می برم
ای روزگار عافیت شکرت نکردم لاجرم
دستی که در آغوش بود اکنون به دندان می برم
گفتم به پایان آورم در عمر خود با او شبی
حالا به عشق روی او روزی به پایان می برم
سعدی دگربار از وطن عزم سفر کردی چرا
از دست آن ترک خطا یرغو به قاآن می برم
من خود ندانم وصف او گفتن سزای قدر او
گل آورند از بوستان من گل به بستان می برم