وقت ها یک دم برآسودی تنم

اسقیانی و دعانی افتضح

ما به مسکینی سلاح انداختیم

یا غریب الحسن رفقا بالغریب

گر نکردستی به خونم پنجه تیز

قد ملکت القلب ملکا دائما

گر بخوانی ور برانی بنده ایم

یا قضیب البان ما هذا الوقوف

عمرها پرهیز می کردم ز عشق

خلیانی نحو منظوری اقف

در ازل رفته ست ما را دوستی

بذل روحی فیک امر هین

بنده ام تا زنده ام بی زینهار

شنعة العذال عندی لم تفد

گر بنالم وقتی از زخمی قدیم

ان ترد محو البرایا فانکشف

عقل و صبر از من چه می جویی که عشق

انت فی قلبی الم تعلم به

سعدیا جان صرف کن در پای دوست