جانا هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم

خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان

گفتم چو طاووسی مگر عضوی ز عضوی خوبتر

چندان که می بینم جفا امید می دارم وفا

آخر نگاهی بازکن وانگه عتاب آغاز کن

چون دل ببردی دین مبر هوش از من مسکین مبر

خار است و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن

او رفت و جان می پرورد این جامه بر خود می درد

می زد به شمشیر جفا می رفت و می گفت از قفا