خوش است درد که باشد امید درمانش

نه شرط عشق بود با کمان ابروی دوست

عدیم را که تمنای بوستان باشد

وصال جان جهان یافتن حرامش باد

ز کعبه روی نشاید به ناامیدی تافت

اگر چه ناقص و نادانم این قدر دانم

ولیک با همه عیب احتمال یار عزیز

گر آید از تو به رویم هزار تیر جفا

حریف را که غم جان خویشتن باشد

حکیم را که دل از دست رفت و پای از جای

گلی چو روی تو گر ممکن است در آفاق