هر که بی دوست می برد خوابش

خواب از آن چشم چشم نتوان داشت

نه به خود می رود گرفته عشق

چه کند پای بند مهر کسی

هر که حاجت به درگهی دارد

ناگزیرست تلخ و شیرینش

سایرست این مثل که مستسقی

شب هجران دوست ظلمانیست

برود جان مستمند از تن

سعدیا گوسفند قربانی