از همه باشد به حقیقت گزیر

مشرب شیرین نبود بی زحام

آن عرق است از بدنت یا گلاب

بذل تو کردم تن و هوش و روان

دل چه بود جان که بدو زنده ام

راحت جان باشد از آن قبضه تیغ

درد نهانی به که گویم که نیست

عیب کنندم که چه دیدی در او

چون نرود در پی صاحب کمند

هر که دل شیفته دارد چو من

ناله سعدی به چه دانی خوش است