به فلک می رسد از روی چو خورشید تو نور

آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد

حور فردا که چنین روی بهشتی بیند

شب ما روز نباشد مگر آن گاه که تو

زندگان را نه عجب گر به تو میلی باشد

آن بهایم نتوان گفت که جانی دارد

سحر چشمان تو باطل نکند چشم آویز

این حلاوت که تو داری نه عجب کز دستت

آن چه در غیبتت ای دوست به من می گذرد

منم امروز و تو انگشت نمای زن و مرد

سختم آید که به هر دیده تو را می نگرند